ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΞΑΝΑ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

Μετά απο δύο μέρες στο Κοκόνι village, να κρατάω τα μωρά της αδερφής μου, αποφάσισα να πάω στην παραλια του Κοκονίου,  στο γνωστό νυφοπάζαρο (φαντάσου κάτι, σαν  μπουρνάζι ala playa). Συναντάω το συμμαθητή μου το Γιάννη, παιδικό έρωτα. Έξι χρόνια στο δημοτικό και τρία στο γυμνάσιο. Σταθερότητα, φίλη μου, και μάλιστα πλατωνικά.

Δεκαπέντε χρόνια έχω να τον δω, και απο χιλιάδες μέρες, η μοίρα διάλεξε, να πέσω πάνω του, με τη ρίζα οχτώ πόντους και τρία νύχια σπασμένα.


 Δεν έχεις αλλάξει καθόλου, μου λέει. Όχι, δεν είναι κοπλιμέντο, όταν περνάς εφηβεία, χοντρή με σιδεράκια και ακμή καρα-ακμαζουσα!!! Μου ζητάει το τηλέφωνό μου. Αστεράκια, καρδούλες, συννεφάκια. Κάθονται μαζί του δύο ακόμα συμμαθητές μου. Και οι δύο νοικοκυρευτηκαν. Μόνο εγώ είμαι το ρεμάλι, μου λέει. Απο μικρή ήξερα που χτύπαγα η πουτάνα. Δεν θα σου πω ψέμματα. Του έχουν πέσει όλα τα μαλλιά, που ήταν και πυρόξανθα, αλλά μ' αρεσ'. Μην είν' που 'ν' ρεμάλ', μην είν' που η μάνα του τον ξυλοφόρτωνε και έχει αυτούνη τη θλίψ'? Μπαααα! Είν' που 'μαι τρείς μήνς αγάμητη μανούλα μου!

Κάθομαι στο πίσω τραπέζι. Ξέρω το σβέρκο του ωσάν την παλάμη μου. Εννιά χρόνια στο πίσω θρανίο γαρ. Μην κοροϊδεύεις. Ξέρω οτι είμαι τριάντα. Ξέρω οτι μετά το τελευταίο στραπάτσο, είπα, οτι θα επιλέξω ώριμα, βάσει φορολογικής δήλωσης και κοινωνικής θέσης, όμως αυτό είναι καθαρό Κάρμα!!! Δεν το βλέπεις? Ούτε τί δουλειά κάνει δεν ρώτησα. Μα ποιος νοιάζεται? Έχει παίξει το μεθυσμένο, στο ιστορία με προίκα του Τσιφόρου, στην Πέμπτη Δημοτικού, και το κοινό παραλυρούσε. Έχει προσωπικότητα. Χιούμορ και πνεύμα! Κάτι σαν τον Αλέξανδρο Ρήγα σε καραφλό straight!

Και είμαι τώρα μια βδομάδα, να σκέφτομαι που γυρνούσαμε κάθε μέρα μαζί απο το φροντιστήριο αγγλικών, και θα ορκιζόμουν, οτι υπήρχε κάτι μεταξύ μας. Που ανταγωνιζόμασταν οι δυό μας ποιός είναι πιο ψηλός, που μου τραβούσε την κοτσίδα, και που με φώναζε πάντα Μαιρούλα. Και το συμπέρασμα είναι ένα. Με θέλει.

Μην τσιρίζεις και μην αρχίζεις το λογύδριο περι χειραφέτησης. Μεγάλωσα. Τότε φανταζόμουν τον εαυτό μου ωραία κοιμωμένη και περίμενα να έρθει ο πρίγκηπας να με ξυπνήσει. Τώρα, πήρα και το δικό του τηλέφωνο. Αύριο πάμε για φαγητό. Ναι!!! Καλό το Κάρμα και τα παραμύθια, μα βαριά η μοναξιά στο δυάρι. Άσε που το street look μου, δεν επιτρέπει σκαρφάλωμα με τη βοήθεια κοτσίδας. Κατά τα άλλα, όλα τα άλλα...σκαρφαλώματα...καλοδεχούμενα!