ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Να σπουδάσεις να γίνεις άνθρωπος. Για δικηγόρος πήγαινα, αλλά η γαμημένη η ιστορία και ο Ρήγας Φεραίος που ποτέ δεν διάβασα, με στείλανε στην Κομοτηνή  για κλωστοϋφαντουργία. Με τη δεύτερη θεολογία. Δε γαμιέται, τί δικηγόρος τί θεολόγος, τί ψέμα, τί παραμύθι. 

Πρώτη δουλειά κρουασαντερί στο κολωνάκι. Μυρωδιά ψημένου κρουασάν μαρμελάδα, πελάτες καλλιτέχνες με αέρα φουαγιέ, και ωράριο πρωινό. Μου αρέσει μητέρα, θα μείνω. Η δυσκολία όμως να δεχτώ τα γαμωσταυρίδια του προισταμένου, που το πανίνι τέσσερα τυριά δεν πέτυχε, και η μπεσαμέλ δεν είναι σφιχτή enough, με έφεραν στην ανεργία. Έξι μήνες Χρυσή Ευκαιρία και ταλαιπωρία. Τηλεφωνήτρια για πιτσαρία έγραφαν, Λάουρα για ρόζ γραμμες ζητούσαν. Πωλήτρια έλεγαν, και βρισκόμουν, να παρακολουθώ το μονόλογο του ελληνοαμερικανού George Papadopoulos, να ωρύεται, οτι πλούτισε, πουλώντας καλλυντικά με Αλόη. Τελικά τα κατάφερα! Τηλεφωνήτρια σε τραπεζικό οργανισμό. Πανηγύρι στο Κοκόνι, το παιδί μπήκε σε πολυεθνική.

Δέκα χρόνια πέρασαν, έζησα γάμους συναδέλφων, γεννητούρια, χωρισμούς, κουτσομπολιά για σέξ στις τουαλέτες, τραπεζώματα που πήραν δάνειο και απέκτησαν σπίτι, και σχόλια για τον μελανζέ με poudre. Δύο σχέσεις μετράω, μια με μάνατζερ, που με φλέρταρε μια μέρα που κάλεσε για ένα transfer, και το Νίκο που παντρεύτηκα. Άντε και ένα one night stand με το σεκιουριτά. Σήμερα απολύθηκα. Και εγώ και ο Νίκος, και η Σίσσυ που είναι ανύπαντρη μητέρα και άλλοι σαράντα. Και παραπάνω, απο τη νόμιμη αποζημίωση, μου δώσανε, και ευχαριστώ μου είπανε, και καλή συνέχεια μου ευχηθήκανε.

Παρέδωσα, μάζεψα τα πράγματά μου σε μια κούτα, χάζεψα το γραφείο μου, που ένας θεός ξέρει πόσες φορές το σιχτίρισα, χαιρέτησα όσους απέμειναν, και κατέβηκα τις σκάλες, για πρώτη φορά, με τη συνοδεία της ασφάλειας. Το λέει ο κανονισμός. ΆΤΟΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΉΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΊΑ, ΘΑ ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ, ΚΑΘΩΣ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΌ. Μια μέρα πριν, ευχόμουν να με κρατήσουν μια βδομάδα ακόμη, για να κοιτάζω αυτό το γκριζοπράσινο βαρετό κτίριο, και να αναπολώ ό,τι είχαμε ζήσει. Με αγάπη ναι, για κάθε του γωνιά, ναι. 

Η ιστορία της φίλης μου Κατερίνας